|
Kultywar to odmiana uprawna rośliny (z łaciny cultus = uprawny + varietas = odmiana ) posiadająca pewne wyraźne i trwałe cechy różniące ją od formy podstawowej. Roślina taka została wcześniej wyselekcjonowana z upraw hodowlanych (rzadziej z populacji naturalnych) lub została uzyskana w wyniku celowych zabiegów hodowlanych (selekcji, krzyżowania, poliploidyzacji, wywoływania mutacji). Rośliny takie z reguły nie przekazują swych cech potomstwu w wyniku rozmnażania generatywnego (po przez nasiona) dlatego podstawowym sposobem ich namnażania jest rozmnażanie wegetatywne (sadzonki liściowe, podział bulwy, hodowla tkankowa In vitro). Uzyskane w ten sposób rośliny mają identyczny zestaw genów co roślina mateczna (są klonami) w związku z czym utrzymują cechy rodziców. Należy jednak pamiętać iż kultywary mogą ulegać, tak jak inne rośliny, mutacjom w związku z czym potomstwo może stracić częściowo lub całkowicie wyselekcjonowane wcześniej cechy.
Choć kultywar nie jednostką taksonomiczną (jest to jednostka klasyfikacyjna roślin uprawnych) to jest on podporządkowany nazwom rodzajowym i gatunkowym. Zasady nazewnictwa kultywarów określa Międzynarodowy Kod Nomenklatury Roślin Ozdobnych (ICNCP), a nazwy kultywarów rejestrowane są, po spełnieniu określonych wymogów, przez Międzynarodową Komisję Rejestracji Kultywarów (ICRA). W przypadku roślin owadożernych rejestrację kultywarów w imieniu ICRA prowadzi International Carnivorous Plant Society (ICPS).
Nazwa kultywaru składa się z nazwy botanicznej (nazwa rodzajowa, gatunkowa lub mieszańcowa), po której następuje nazwa (epitet) specyficzny dla danego kultywaru. Nazwy (epitety) kultywarów zapisujemy w pojedynczych apostrofach, pismem prostym (nie stosujemy kursywy). Poszczególne słowa w nazwie zapisujemy dużą literą. Poprawny zapis w przypadku muchołówek to np. Dionea muscipula ‘Justina Davis’ .
Nazwy kultywarów powstałe po 1 stycznia 1959 roku muszą zawierać słowa pochodzące z języków współczesnych (przed tą datą dopuszczalne były łacińskie nazwy kultywarów). Obecnie nie stosujemy również skrótu cv. Niedopuszczalne jest również posługiwanie się tłumaczonymi na rodzimy język nazwami kultywarów.
Poniżej znajduje się lista oficjalnie zarejestrowanych kultywarów muchołówki amerykańskiej wraz z ich krótką charakterystyką (brakujące opisy zostaną wkrótce uzupełnione).
Muchołówki ‘Regular Form' znane też pod nazwą ‘Typical', są najbardziej rozpowszechnionymi muchołówkami w uprawie. Jest to najbliższa dzikim roślinom forma muchołówki. Pierwsze muchołówki jakie pojawiały się w obiegu były właśnie najczęściej roślinami pozyskanymi z naturalnego środowiska. Dziś masowość produkcji metodą in-vitro sprawiła, że muchołówki ‘Regular Form' różnią się nieco od roślin rosnących w środowisku naturalnym, niemniej jednak do dziś są one uważane za „podstawową" formę muchołówki. Dla potrzeb następnych opisów innych odmian, niektóre ich cechy będą podawane właśnie w porównaniu do ‘Regular Form'. Muchołówki ‘Typical' wykazują niesamowitą rozpiętość cech wyglądu, który w znacznej mierze zależy od warunków w jakich uprawiana jest roślina. Jeżeli weźmiemy pod uwagę fakt, że wszystkie odmiany muchołówki wyselekcjonowano z jednej, podstawowej formy nie zdziwi nas zbytnio, że niektóre z muchołówek ‘Typical' będą mieć niekiedy cechy takie jak np. zrośnięte zęby, duża zdolność do wybarwiania się pułapek, liści, itp. Dla potrzeb niniejszego opisu pominięte zostaną jednak tym podobne wyjątki, a omówiony zostanie „ogólny", najczęściej spotykany wygląd muchołówek ‘Regular Form'.
Muchołówki ‘Typical' cechują się zazwyczaj stabilnym, szybkim wzrostem i dużą odpornością na niekorzystne warunki. Pojedyncze, dorosłe rośliny osiągają zwykle średnicę ok. 20cm, jednak zdarzają się większe osobniki o średnicy sięgającej nawet 30cm. Nie mówimy tu oczywiście o roślinach rosnących w warunkach niedoboru światła, które potrafią wytwarzać nienaturalnie długie, cienkie liście.
Liście muchołówki ‘Regular Form' wyrastają koncentrycznie z dużej, ale stosunkowo luźnej bulwy. Mają one charakterystyczny, sercowaty kształt - są wąskie u nasady i rozszerzają się ku końcowi. Muchołówki wytwarzają w ciągu roku 3 rodzaje liści - wiosenne, letnie oraz jesienno-zimowe. Liście wiosenne są zwykle szerokie i to one mają ów charakterystyczny, sercowaty kształt. Roślina wykształca je zaraz po zimowaniu, mogą one niekiedy być podobne do liści jesienno-zimowych. Zazwyczaj płożą się nisko po ziemi i potrafią długo utrzymać się na roślinie. Liście letnie są zwykle węższe i dłuższe niż pozostałe, mogą zarówno płożyć się po ziemi jak i rosnąć w górę. Można się też spotkać z drugim typem liści letnich - krótkich, płożących się po ziemi. Liście jesienno-zimowe są zwykle szerokie i dłuższe niż liście letnie, mają również inny kolor - są ciemniejsze. Często są „ząbkowane" na brzegach, co jest spowodowane gorszymi warunkami oświetleniowymi. Oczywiście nie można zapominać, że podział liści ze względu na pory roku jest dobrze widoczny tylko u roślin rosnących w odpowiednich warunkach. Najlepiej zaobserwować to zjawisko można u roślin rosnących na zewnątrz, w pełnym słońcu. Liście muchołówek ‘Typical' osiągają zazwyczaj ok. 8-9cm długości. Nerwacja liścia jest słabo widoczna, wiązki przewodzące mają postać zielonych, ciemnych żyłek na blaszce liścia. Ogonek liściowy łączący liść asymilacyjny z pułapką jest krótki. Pułapki muchołówek ‘Regular' zazwyczaj nie osiągają dużych wymiarów, jednak zdarzają się wyjątki. Przeciętna wielkość pułapki to ok. 2 - 2,5cm.
Wyróżnia się 2 typy muchołówek ‘Regular Form' - łatwo wybarwiające się oraz te, które wybarwiają się słabo lub praktycznie wcale nawet w pełnym słońcu. W pierwszym przypadku pułapki mogą się wybarwić na intensywny, czerwony kolor. Wiele takich roślin bywa wówczas mylnie identyfikowana jako ‘Red-Green' - różnicę stanowi jednak m.in. długość zębów, które u ‘Red-Green' są dłuższe. U muchołówki ‘Typical' również mówi się o długich zębach, są one jednak nieco krótsze od tych, jakie ma wspomniana ‘Red-Green'. W przypadku formy słabo wybarwiającej się, wnętrze pułapki nawet w pełnym słońcu pozostaje zielone, nabiera jedynie nieco pomarańczowego bądź różowego zabarwienia.
Opracował: Piotr Firszt
Odmiany uprawne (kultywary)
|
Muchołówka ‘Akai Ryu’ została zarejestrowana jako oficjalna odmiana 10 listopada 1998 roku. Ze względu na swoje intensywne, czerwone zabarwienie została nazwana ‘Akai Ryu’ – co w języku japońskim oznacza „Czerwony Smok”. Stąd też druga, często stosowana angielska nazwa tej odmiany – ‘Red Dragon’. Muchołówkę tą otrzymał przed rokiem 1996 Ron Gagliardo z Ogrodu Botanicznego w Atlancie. Usiłował on uzyskać czerwoną odmianę muchołówki o drobnych zębach (prawdopodobnie próbowano otrzymać roślinę podobną do ‘Bohemian Garnet’) poprzez skrzyżowanie całkowicie czerwonej odmiany muchołówki – jednej z wielu czerwonych form rośliny uzyskanych wcześniej w Holandii (z opisu Gagliardo wiemy iż najprawdopodobniej jest to jedna z muchołówek wyselekcjonowanych przez Theo de Groot’a) z muchołówką o drobnych zębach, nazywaną wówczas ‘Toothless’ lub ‘Fine Tooth’. Należy się domyślać że chodzi prawdopodobnie o protoplastę dzisiejszej odmiany ‘Sawtooth’, którą to uzyskał w latach 80 XX wieku w Niemczech Thomas Carow, zwłaszcza że Gagliardo wspomina iż roślina pochodzi właśnie od niego. Gagliardo skrzyżował obie rośliny, a 20 uzyskanych, prawidłowo wykształconych nasion umieścił w in-vitro. Uzyskano z nich 7 klonów o różnych cechach (wszystkie miały czerwone zabarwienie, żadna roślina nie posiadała jednak cech ‘Sawtooth’), z których szczególnie jedna roślina wykazywała intensywne, czerwone zabarwienie i szybszy wzrost. Po przesadzeniu do normalnego podłoża roślina wybarwiła się całkowicie na ciemnoczerwony kolor. Muchołówka wykazywała też szybszy wzrost niż pozostałe 6 roślin, i to ona dała początek odmianie ‘Akai Ryu’. ‘Red Dragon’ na skalę handlową propagowano w zakładach Agristarts III na Florydzie. Jest ona dziś jedną z najczęściej spotykanych muchołówek, należy jednak wiedzieć że ze względu na masowość produkcji w in-vitro wiele roślin sprzedawanych jako ‘Akai Ryu’ w rzeczywistości nie wykazuje wszystkich cech tej odmiany.
Muchołówki ‘Red Dragon’ charakteryzują się stabilnym wzrostem, niektóre rośliny mogą jednak rosnąć nieco wolniej od innych odmian. Liście sercowatego kształtu; są węższe niż u pozostałych muchołówek, wyrastają koncentrycznie ze zwartej, mniejszej niż u innych odmian bulwy. W pełnym słońcu uzyskują ciemnoczerwone, bordowe zabarwienie. W gorszych warunkach oświetleniowych liście będą ciemnozielone z lekko czerwonymi obrzeżami. Taki kolor liści utrzymuje się przez cały rok, jedynie w okresie zimowania młode liście mogą być zielone. Rozwijające się liście mają w pełnym słońcu lekko żółty bądź zielony kolor z czerwonymi obrzeżami, po pewnym czasie uzyskują charakterystyczną dla tej odmiany ciemnoczerwoną barwę. Podział na liście wiosenne, letnie i jesienno-zimowe zaznaczony nieco mniej wyraźnie niż u innych form. Wiosną i latem ‘Akai Ryu’ często wypuszcza, obok liści płożących się po ziemi, wąskie liście rosnące w górę – odmiana ta wykazuje zatem pośredni wzrost na wysokość. Liście niskie osiągają przeciętną długość, liście wysokie są nieco dłuższe. Wiązki przewodzące są dobrze widoczne w postaci drobnych czerwonych lub ciemnozielonych żyłek, gdy liść jest młody lub nie do końca wybarwiony.
Pułapki wybarwiają się całkowicie na ciemnoczerwony kolor – jedynie w okresie rozwoju lub w warunkach niedostatecznego oświetlenia mają na obrzeżach żółty bądź zielony kolor. Zęby są stosunkowo krótkie, wybarwiają się na czerwono podobnie jak cała roślina. Rozdzielone V-kształtnymi przerwami. Pułapki osiągają przeciętnie rozmiary ok. 2,5cm. W początkowej fazie rozwoju są skierowane w dół, tak jak u innych odmian.
Kwiaty typowe o 5 płatkach, znamię słupka jest lekko różowe bądź czerwone w zależności od rośliny. ‘Akai Ryu’ bywa często mylony z ‘Royal Red’ oraz rzadziej spotykanym ‘Green Dragon’.
Opracował: Piotr Firszt
‘Bohemian Garnet’, znana wcześniej jako ‘Red Sawtooth’ czy ‘All Red Sawtooth’, jest bardzo podobna do muchołówki ‘Sawtooth’. Różni się od niej jedynie zabarwieniem i nieco mniejszymi rozmiarami. Powstała na drodze skrzyżowania odmian ‘Royal Red’ i ‘Sawtooth’, co przedstawia poniższy rysunek:
Odmianę tą wyselekcjonował Miroslav Srba w 2000 roku. Informacja o niej ukazała się w czasopiśmie Carnivorous Plants Newsletter 15 stycznia 2007 roku i tę datę przyjmuje się jako datę rejestracji odmiany ‘Bohemian Garnet’. Miroslav Srba określił kilka cech, które jego zdaniem wyróżniają tę odmianę wśród innych muchołówek. Pierwszą ma być wybarwianie się rośliny całkowicie na czerwono; drugą – zredukowane, rozdzielające się zęby takie jak u muchołówki ‘Sawtooth’. Trzecia cecha to małe wymiary dorosłych roślin, czwarta – intensywne podziały rośliny w okresie wegetacyjnym. Nazwę ‘Bohemian Garnet’ Mirosław Srba wymyślił w listopadzie 2006 roku. Odnosi się ona zarówno do kraju pochodzenia odmiany – Czech, jak również do wyglądu rośliny która ma przypominać kamienie szlachetne – stąd „Garnet”. Czeska nazwa brzmi ‘Ceský Granát’.
Roślina jest bardzo podobna do ‘Sawtooth’. Podobnie jak ona, intensywnie dzieli się w okresie wegetacyjnym. Rośnie nieco szybciej od zwykłej ‘Sawtooth’, osiąga jednak małe wymiary – dorosłe rośliny mają ok. 4-6cm średnicy. Liście są krótkie, sercowatego kształtu. Wyrastają koncentrycznie z małej, silnie zwartej bulwy. W pełnym słońcu nabierają czerwonego zabarwienia. Wiązka przewodząca liścia jest słabo widoczna w postaci drobnych, czerwonych żyłek.
Pułapki nie osiągają dużych rozmiarów – przeważnie mają wielkość ok. 1cm. Zęby są nieco dłuższe od tych, jakie posiada ‘Sawtooth i mają bardziej trójkątny kształt – nadal jednak dzielą się na kilka mniejszych. Inny wygląd zębów wiąże się prawdopodobnie z tym, że cechy większości odmian muchołówek są najlepiej utrzymywane przy rozmnażaniu rośliny przez podział. W przypadku rozmnażania roślin z nasion niektóre cechy mogą ulec zmianom – podobnie charakterystyczny wygląd zębów ‘Sawtooth’ jest przekazywany najlepiej w przypadku rozmnażania rośliny poprzez podział. ‘Bohemian Garnet’ została uzyskana z nasion, stąd pewne różnice w wyglądzie. Niektóre rośliny mogą nawet niekiedy wytwarzać pułapki o „normalnych”, długich zębach. Pułapki w pełnym słońcu wybarwiają się na intensywny, czerwony kolor – zarówno zewnętrzna, jak i wewnętrzna część. Perystom jest szeroki, podobnie jak u zwykłej ‘Sawtooth’.
Muchołówka ‘Bohemian Garnet’ jest szeroko rozpowszechniona w kolekcjach na całym świecie. Była ona łatwo dostępna jeszcze przed oficjalną rejestracją jako kultywar o nazwie ‘Red Sawtooth’. Należy zauważyć, że niektóre z muchołówek ‘Sawtooth’ mogą wykazywać pewne cechy ‘Bohemian Garnet’ (patrz opis Dionaea muscipula ‘Sawtooth’).
Opracował: Piotr Firszt
Ta odmiana została opatentowana w 8 września 2004 przez Colina Clayton’a. Bulwa tej odmiany muchołówki jest przeważnie gładka, zbita, biała chociaż w okresie letnim górna jej część posiada lekko różowy odcień. Liście u tej formy wyrastają centrycznie ze środka bulwy. Młodociane pułapki ustawione są wzdłużnie i w zależności od warunków jakie im zapewnimy będą miały różne odcienie rubinu. Dorosłe długie liście w zależności od warunków mogą przyjmować różne formy jednak w większości roślina ta wytwarza liście górne. W okresie małej dostępności intensywnego światła roślina wytwarza liście górne o szerszej blaszce liściowej które są wybarwione. Blaszka liściowa posiada wyraźny centralnie położony nerw główny który jest barwy ciemno rubinowej. Blaszka liściowa w tym czasie jest wąska i ma kształt odwrotnie sercowaty z gładkimi brzegami. W miarę wzrostu nasłonecznienia roślina zaczyna wytwarzać długie górne liście z wyraźnie węższą blaszką liściową która z czasem przyjmuje równowąski kształt. Szyjka łącząca liść z pułapką ma około 3mm. Podstawową cechą odróżniającą tą odmianę od innych form czerwonych jest to, że odmiana ta całkowicie gubi liście na zimę oraz wybarwienie które utrzymuje się bez względu na nasłonecznienie. Clayton’s Red Sunset posiada mocno wygięte, ustawione do środka rubinowe pułapki. Zęby u tej odmiany są proste, szpiczaste, niezrośnięte i mogą przyjmować kolory rośliny bądź są białe ( w okresie letnim zęby mogą ulegać znacznej redukcji). Połączenia międzyzębowe przyjmują kształt litery U. Pułapki dorosłej rośliny mają około 3-4cm.Jest to jedna z piękniejszych odmian muchołówki jakie obecnie uzyskano. W celu zapewnienia prawidłowego wybarwienia niezbędne jest bardzo intensywne oświetlenie rośliny.
Opracował: Paweł Redkiewicz
Dentate (rodzina). Pod tą nazwą kryje się cała rodzina odmian o trójkątnych zębach. Bulwa tej odmiany muchołówki jest przeważnie gładka, zbita i biała. Liście u tej formy wyrastają centrycznie ze środka bulwy. Młodociane pułapki ustawione są skręcone w zależności od warunków jakie im zapewnimy będą miały różne odcienie zieleni. Dorosłe liście w zależności od warunków jakie zapewnimy roślinie mogą przyjmować różne formy. W okresie małej dostępności intensywnego światła roślina wytwarza liście o szerszej blaszce liściowej które są w niewielkim stopniu wybarwione bądź zupełnie ciemnozielone. Blaszka liściowa posiada wyraźny centralnie położony nerw główny który jest barwy zielonej. Blaszka liściowa w tym czasie ma kształt odwrotnie sercowaty z gładkimi brzegami. W miarę wzrostu nasłonecznienia roślina zaczyna wytwarzać górne liście z wyraźnie węższą blaszką liściową która z czasem przyjmuje równowąski kształt. Szyjka łącząca liść z pułapką ma około 3mm. Podstawową cechą odróżniającą tą odmianę od innych form muchołówek są zęby. Rodzina Dentate posiada wiele odmian o różnych odcieniach zieleni oraz wybarwieniu pułapek. Począwszy od odmian barwiących się powoli po odmiany przybierające bardzo szybko żółte zabarwienie. Pułapki u tej rodziny są lekko wygięte, ustawione do środka. Wnętrze pułapki w zależności od odmiany może być koloru: czerwonego, zielonego bądź żółtego. Zęby u tej rodziny są proste, trójkątne, niezrośnięte, lekko ugięte ku wnętrzu pułapki które mogą przyjmować kolory w zależności od natężenia oświetlenia począwszy od zielonego poprzez różowy skończywszy na czerwonym ( w okresie letnim zęby mogą ulegać znacznej redukcji bądź mutacji). Zęby u młodych osobników często nie mają trójkątnego kształtu ( pojawia się on wraz ze wzrostem rośliny).Połączenia międzyzębowe przyjmują kształt litery V bądź U . Pułapki dorosłej rośliny mają około 3-4cm. W niektórych krajach do rodziny Dentate zaliczane są odmiany posiadające różnego rodzaju mutacje zębów ( Sawtooth, Bristle). Niektóre odmiany potrzebują intensywnego światła w celu wytworzenia w pełni ukształtowanych zębów.
Opracował: Paweł Redkiewicz
Pod tą nazwą kryje się kolejna niezwykle ciekawa odmiana muchołówki o nietypowej budowie, która została wyizolowana przez Thomas Carowa i zarejestrowana 30 grudnia 2004 roku. Bulwa tej odmiany muchołówki jest gładka, biała, zbita jak u innych typowych odmian. Liście u tej formy wyrastają centrycznie w postacie przyziemnej rozety. Młodociane pułapki ustawione są wzdłużnie i w zależności od warunków jakie im zapewnimy będą miały różne odcienie żółci bądź zieleni. W okresie małej dostępności intensywnego światła roślina wytwarza liście o szerszej blaszce liściowej. Blaszka liściowa posiada wyraźny centralnie położony nerw główny ,który jest barwy zielonej. Blaszka liściowa w tym czasie jest wąska oraz ma kształt odwrotnie sercowaty z gładkimi brzegami. Wygląd liści podczas okresu intensywnego promieniowania słonecznego ulega nieznacznej redukcji. Szyjka łącząca liść z pułapką ma około 3mm. Podstawową cechą odróżniającą tą odmianę od innych form jest budowa pułapki oraz kształt i położenie zębów. Fused Tooth posiada półkoliste ustawione do środka pułapki z ciemnoczerwonym, purpurowym wybarwieniem wnętrza. Zęby u tej odmiany są zrośnięte tak, że tworzą często ,,żółwie dzioby,,. Zęby mogą przyjmować, w zależności od natężenia oświetlenia, kolory począwszy od zielonego iżółtego poprzez różowy skończywszy na czerwonym. Połączenia międzyzębowe są bardzo nieregularne. Pułapki dorosłej rośliny mają około 2-4cm. Trzeba zapewnić intensywne i długotrwałe oświetlenie.
Opracował: Paweł Redkiewicz
Muchołówka ‘Justina Davis’, znana wśród hodowców także pod nazwami ‘All green’, ‘Heterodoxa’ czy ‘Heterophylla’, charakteryzuje się brakiem jakiegokolwiek zabarwienia pułapek – dorosłe rośliny są całkowicie zielone. Została ona wyselekcjonowana i zarejestrowana jako kultywar przez Barryego Rice’a 6 grudnia 2006 roku. Jej prawidłowa, oficjalna nazwa – ‘Justina Davis’ jest rzadko stosowana. Upamiętnia ona żonę gubernatora Karoliny Południowej, Artura Dobbsa który jako pierwszy opisał muchołówkę w roku 1759 w liście do Petera Collinsona, zajmującego się dostarczaniem rzadkich roślin kolekcjonerom w Europie. Justina Davis miała zaledwie 15 lat w chwili gdy wyszła za mąż za Dobbsa.
Ta odmiana muchołówki przypomina swym pokrojem „podstawową” formę muchołówki jaką jest ‘Regular Form’. Podobnie jak ona wytwarza wąskie u nasady, sercowatego kształtu liście rozszerzające się w stronę pułapki. Nerwacja liścia słabo widoczna; wiązki przewodzące w postaci drobnych żyłek są widoczne najlepiej od dolnej strony liścia. Tak jak przy ‘Regular Form’, u muchołówki ‘Justina Davis’ doskonale widać różnice pomiędzy liśćmi wiosennymi, letnimi oraz jesienno-zimowymi (patrz opis ‘Regular Form’). Ogonek liściowy łączący część asymilacyjną liścia z pułapką jest krótki. Liście wyrastają koncentrycznie z dużej, luźnej bulwy i płożą się po ziemi. Mają intensywny, jasnozielony kolor.
Pułapki ‘Justina Davis’ nie osiągają dużych rozmiarów, ich przeciętny wymiar u dorosłych roślin to ok. 2-2,5cm. Według opisu Barryego Rice’a pułapki zupełnie się nie wybarwiają i pozostają całkowicie zielone nawet w pełnym słońcu. Wielu hodowców stwierdziło jednak, że przy mocnym oświetleniu pułapki nabierają lekko różowego bądź pomarańczowego koloru. Nasuwa to znów skojarzenie z ‘Regular Form’, która to w niektórych przypadkach słabo się wybarwia nawet w pełnym słońcu – wówczas jej pułapki nabierają podobnego koloru, jaki mogą mieć pułapki ‘Justina Davis’. Barry Rice sugeruje jednak, że zjawisko takie ma często miejsce u młodych roślin tej odmiany – dorosłe, wieloletnie ‘Justina Davis’ wykształcają całkowicie zielone, nie wybarwiające się pułapki. Być może należy także wziąć pod uwagę to, że niektóre rośliny znajdujące się w obiegu nie są prawdziwymi ‘Justina Davis’. Zęby umiarkowanie długie, osiągają podobną długość jak u ‘Regular Form’. Są rozdzielone U-kształtnymi przerwami. Pułapka w początkowej fazie rozwoju jest tak jak u większości muchołówek skierowana w dół.
Opracował: Piotr Firszt
Muchołówka ‘Red Burgundy’ jest jedną z najstarszych odmian muchołówek, mimo to została zarejestrowana dopiero 24 listopada 2005 roku w Niemczech przez Marcusa Erbachera oraz M. Stoeckla. Odmianę tą uzyskano z nasion zebranych z dzikich roślin w połowie lat 70 XX wieku w Karolinie Południowej. Pewien odsetek wykiełkowanych roślin wykazywał inne cechy niż pozostałe – nawet przy słabym oświetleniu rośliny miały intensywny, czerwony kolor (cecha recesywna). Odmiana ta zaczęła częściej pojawiać się w kolekcjach w połowie lat 90, wcześniej była rzadko spotykana. ‘Red Burgundy’ należy do najciekawszych, choć mało znanych form muchołówki. Warto też zwrócić uwagę, iż jest ona obok ‘Holland Red’ prawdopodobnie najstarszą całkowicie czerwoną odmianą. Jest stabilna i charakteryzuje się szybkim wzrostem, co wiąże się zapewne z metodą jej pozyskania – roślina nie została sztucznie wyselekcjonowana na drodze krzyżowania różnych roślin znajdujących się w uprawie, lecz uzyskana z nasion pochodzących od dzikich roślin. Jej nazwa wiąże się z intensywnym, bordowym zabarwieniem pułapek które w pełnym słońcu mogą wydawać się niemal czarne.
Liście ‘Red Burgundy’ są zazwyczaj długie i tworzą zwartą, przyziemną rozetę. Wyrastają one koncentrycznie z dużej, grubej bulwy i płożą się po ziemi. Latem, nawet w kiepskich warunkach oświetleniowych liście są ciemnozielone z czerwonym obrzeżem. Nerwacja liścia dobrze widoczna w postaci czerwonych żyłek na blaszce liściowej. W pełnym słońcu roślina wybarwia się całkowicie na intensywny, czerwony kolor. Jesienią liście nabierają oliwkowego koloru, zaś pułapki pozostają czerwone. Tę odmianę odróżnia od innych czerwonych muchołówek właśnie oliwkowy, lekko brązowy kolor nie wybarwionych liści. Również i u tej odmiany ogonek liściowy łączący liść z pułapką jest krótki. Podział liści na wiosenne, letnie oraz jesienno-zimowe dobrze zaznaczony. Liście mają nieco szerszą nasadę niż inne odmiany.
Pułapki tej muchołówki są sporych rozmiarów i nierzadko osiągają wymiary 5cm. Przeciętna ich wielkość wynosi ok. 3cm u dorosłych roślin. Pułapki bez względu na porę roku są zawsze przynajmniej częściowo wybarwione, zaś w pełnym słońcu nabierają głębokiego, bordowego koloru. Również zęby oraz zewnętrzna część pułapki są wybarwione. Zęby są krótkie, rozdzielone U-kształtnymi przerwami.
Kwiaty typowe o 5 płatkach, różnicą w stosunku do ‘Regular Form’ są krótsze nitki pręcików oraz czerwone znamię słupka.
Opracował: Piotr Firszt
 |
Pochodzenie muchołówki ‘Sawtooth’ nie jest do końca znane. Zaczęła się ona sporadycznie pojawiać w kolekcjach przed 1989 rokiem za sprawą Thomasa Carrowa, który rozmnażał tą odmianę. Znana także m. in. pod nazwami ‘Dente’, ‘Fine Tooth’, ‘Saw Tooth’, ‘German Dentate’ czy ‘Comb Tooth’ roślina została wyselekcjonowana z roślin otrzymanych drogą kultur tkankowych w in-vitro. Jej prawidłowej (zarejestrowanej) nazwy – ‘Sawtooth’ – po raz pierwszy użył Peter D'Amato w swej książce „The Savage Garden: Growing Carnivorous Plants” w 1998 roku. Wzięła się ona z charakterystycznie uformowanych zębów pułapki – są one niezwykle drobne, ponadto każdy jest podzielony na 2-3 mniejsze ząbki co sprawia że przypominają one zęby piły. ‘Sawtooth’ została zarejestrowana jako oficjalna odmiana 30 marca 2000 roku przez Barryego Meyersa – Rice (podanie o rejestrację złożono 20 października 1999).
‘Sawtooth’ jest odmianą stabilną. Rośnie nieco wolniej od innych odmian, później też osiąga wymiary czyniące ją zdolną do kwitnięcia. Roślina intensywnie dzieli się w okresie wegetacyjnym, tworząc niekiedy po kilkanaście młodych roślin. Dorosłe, wieloletnie ‘Sawtooth’ mogą wytwarzać w okresie wiosenno-letnim zarówno liście rosnące w górę, jak i płożące się po ziemi, przy czym młode rośliny wytwarzają tylko te drugie. Liście mają intensywny, jasnozielony kolor i mają dobrze zaznaczony, sercowaty kształt. Nie wybarwiają się na czerwono pod wpływem światła. Liście płożące się po ziemi są nieco krótsze niż u innych odmian, liście rosnące w górę są dłuższe. Nerwacja liścia słabo zaznaczona. Podział liści na wiosenne, letnie oraz jesienno-zimowe słabo zaznaczony, nieco wyraźniejszy w przypadku dorosłych roślin.
Pułapki są raczej niewielkich rozmiarów; u dorosłych roślin osiągają ok. 1-2cm, przy czym zdarzają się jednak osobniki o większych pułapkach. Wnętrze nowo rozwiniętych pułapek w pełnym słońcu jest częściowo czerwone. Starsze pułapki mogą wybarwić swe wnętrze całkowicie na czerwono po pewnym czasie. Perystom jest szerszy niż u innych odmian. Zęby pułapki są niezwykle drobne i krótkie, każdy dzieli się na 2-3 mniejsze. Mają charakterystyczny, trójkątny kształt. Zarówno zewnętrzna część pułapki, jak i perystom oraz zęby nie wybarwiają się.
Należy zauważyć, że niektóre z muchołówek ‘Sawtooth’ mogą wykazywać inne cechy, takie jak np. zdolność do wybarwiania liści czy całych pułapek na czerwono lub inny wygląd zębów. Jest to zjawisko dosyć częste, niektóre takie „odmiany” zostały nawet nazwane – przykładem może być ‘UK Sawtooth’.
Opracował: Piotr Firszt
(*) - niepełna rejestracja nazwy kultywaru.
|
